(एक उपरोधिक स्तंभ)
सरकारी नोकर हा देशाचा कणा आहे, असं म्हणतात.
हो, बरोबर आहे.
फक्त फरक एवढाच की हा कणा सामान्य माणसाच्या मानेवर टेकून उभा आहे.
सरकारी नोकर म्हणजे असा प्राणी की ज्याला स्वतःचा पगार किती आहे हे माहीत नसतं, पण तो कमी आहे, याची खात्री असते.
आणि तोच पगार घरात न खर्च करता, बाजारात ऐश करताना वापरला जातो, याचं श्रेय अर्थातच यंत्रणेला दिलं जातं.
दुहेरी सरकारी संसार – दुहेरी चंगळ
नवरा-बायको दोघेही सरकारी नोकरदार असतील, तर ते घर घर राहत नाही.
ती एक सब-सिडी युक्त जीवनशैली होते.
घरात स्वयंपाकघर असतं, पण ते शो-रूमसारखं.
वापरासाठी नाही – दाखवण्यासाठी.
“आज काय जेवण?” असा प्रश्न त्या घरात विचारला जात नाही.
“आज कुठे जेवण?” एवढाच प्रश्न विचारला जातो.
आणि तेही स्वतःच्या पैशाने नाही, तर
- कधी ऑफिस पार्टी,
- कधी डिपार्टमेंटचा कार्यक्रम,
- कधी बाहेरची मिटिंग,
- तर कधी फक्त बिल टाकून दिलं.
खात्यात पगार – बाहेर ऐश
या जोडप्याचा पगार खात्यात जसाच्या तसा पडलेला असतो.
तो न खर्ची पडतो,
न हलतो,
न दुखावतो.
तो फक्त खात्यात बसून “सेवानिवृत्ती” या देवतेची वाट पाहतो.
पण घरी मात्र दर महिन्याला एखादी नवी वस्तू येते.
आता प्रश्न पडतो –
पगार खर्च होत नाही, तरी वस्तू कुठून येतात?
उत्तर साधं आहे –
कर्जातून.
कर्ज – सरकारी नोकराचं सौंदर्यप्रसाधन
सरकारी नोकरासाठी कर्ज म्हणजे संकट नाही,
ते जीवनशैलीचं साधन आहे.
घरकर्ज,
वाहनकर्ज,
वैयक्तिक कर्ज,
पोरांच्या शिक्षणाचं कर्ज,
आणि कधी कधी कर्ज काढायला कर्ज.
हे सगळं असूनही तो अत्यंत निश्चिंत असतो.
कारण कर्ज फेडतो तो नवरा-बायको नाही,
ते फेडतो तो – सामान्य करदाता.
सामान्य माणूस – हिशोबाचं जनावर
सामान्य माणूस सकाळी उठतो,
बिलं मोजतो,
शाळेची फी बघतो,
गॅस दर वाढलेत का ते पाहतो,
आणि शेवटी म्हणतो –
“या महिन्यात काहीतरी कापावं लागेल.”
सरकारी नोकर सकाळी उठतो आणि म्हणतो –
“DA वाढणार का?”
महागाई सामान्य माणसासाठी शाप,
सरकारी नोकरासाठी संधी!
भत्त्यांचा महोत्सव
सरकारी पगार म्हणजे एक मूळ कल्पना.
त्यावर भत्त्यांचा उत्सव.
महागाई भत्ता – महागाई वाढावी म्हणून.
घरभाडे भत्ता – स्वतःचं घर असूनही.
प्रवास भत्ता – न जाता.
विशेष भत्ता – कारण काहीतरी विशेष हवं असतं.
सामान्य माणूस पेट्रोल वाढलं म्हणून रडतो.
सरकारी नोकर पेपर वाचून हसतो.
कामाचा व्याप आणि चहाचा भार
सरकारी कार्यालयात कामाचा ताण किती आहे, हे पाहायचं असेल तर
चहाच्या कपांची संख्या मोजावी.
फाईल फिरते –
टेबलवरून खुर्चीवर,
खुर्चीवरून कपाटात,
कपाटातून “नंतर पाहू” या विभागात.
काम आज नाही झालं,
पण पगार मात्र आजच खात्यात.
नैतिकतेचे धडे
हेच सरकारी नोकर व्यासपीठावर उभे राहून
“प्रामाणिकपणा”,
“साधी राहणी”,
“देशसेवा”
यावर व्याख्यान देतात.
आणि प्रेक्षकांमध्ये बसलेला सामान्य माणूस विचारतो –
“देशसेवा म्हणजे आमच्या खिशातून?”
शेवटचा कटू हशा
हा लेख कोणाचा द्वेष करत नाही.
तो फक्त आरसा दाखवतो.
सरकारी नोकर सुखी आहे,
सुरक्षित आहे,
निश्चिंत आहे.
आणि सामान्य माणूस?
तो कर भरतो,
हिशोब ठेवतो,
आणि शेवटी हसत म्हणतो –
“चला…
किमान कुणीतरी आपल्या पैशावर तरी सुखात आहे!”
Discover more from इये मराठीचिये नगरी
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
