उपाशी चिमणीचा
खोल आवाज
केळीच्या पानासारखा
चिरत जातो जिवाला
अशावेळी
भयव्याकुळ वाऱ्याची पावलं
शोधू लागतात
मातीच्या हातावरील
कोंभ
काळोखाच्या मिठीतल्या
भयभीत
पायवाटांसाठी
जागत राहतात
चंद्राच्या पापण्या …
ऋतुंच्या फुटव्यासाठी
स्वप्नांचे रुजवे
घालायला हवेत
हा धीर जगवत राहतो
रोपारोपाला…
युगांतराच्या प्रतीक्षेत
टिकून राहतात
पारंब्या
मातीचे बोट धरुन…
दिवसाच्या रिंगणात
कुणी तरी कुठे तरी
घालत राहते पाणी
वांझोट्या नात्यांना…
कोरड्या मातीचे
वर्तमान
बदलावे म्हणून ….
सौ.मनीषा पाटील
देशिंग-हरोली
Discover more from इये मराठीचिये नगरी
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
